Rocznica 7 października jest ciężka, gdy Żydzi wkraczają w Wielkie Święta

Na stole przed biurem rabina Zachary’ego Zysmana na Uniwersytecie Loyola Marymount w Los Angeles sześć portretów zakładników zabitych przez Hamas jest obciążonych małym kamieniem, umieszczonym tam na pamiątkę.

W pobliżu stos broszur dotyczących zajęć z samoobrony Krav Maga opiera się o blok papieru, na którym można pisać modlitwy, by ostatecznie zostać wciśnięty w Ścianę Płaczu w Jerozolimie.

Zysman, kapelan ds. życia żydowskiego w Loyola Marymount, starannie przygotował się na żydowski nowy rok, Rosz ha-Szana, który rozpoczyna się o zachodzie słońca w środę, oraz Jom Kippur, dzień pojednania, przypadający pod koniec tego miesiąca. W środku żydowskich Wielkich Dni przypada rocznica 7 października, najbardziej śmiercionośnego ataku na Żydów od czasu Holokaustu.

Bez względu na to, kiedy wypadnie pierwsza rocznica, byłoby to trudne, ale Zysman stwierdził, że jest to szczególnie wzruszające „w czasie, gdy myślimy o pokucie, odnowie i nadziei”.

Jego stado jest małe, ale zwarte. Loyola Marymount to uniwersytet jezuicki, na którym studiuje około 10 000 studentów, z czego 375 to Żydzi.

„Jednym z przekazów, które ciągle powtarzam moim uczniom, jest: Jaka jest nasza wzajemna odpowiedzialność?”

„Kto przeżyje?” brzmi inaczej po 7 października

Wraz z innymi kapelanami na kampusie w zeszłym roku Zysman był gospodarzem serii prelekcji, warsztatów i dyskusji przy okrągłym stole na temat antysemityzmu i islamofobii, ale dni pomiędzy Rosz ha-Szana a Jom Kippur będą w mniejszym stopniu poświęcone edukacji, a bardziej osobistej i wspólnotowej pobożności religijnej dla studentów.

Motyw śmierci jest częstym tematem liturgii wielkich świąt, a Zysman wypowiadał zwroty „Kto przeżyje? i „Kto umrze?” nabiorą w tym roku głębszego rezonansu.

Według izraelskiego rządu w atakach Hamasu z 7 października zginęło ponad 1200 Izraelczyków, z których nie wszyscy byli Żydami, a 100 Izraelczyków pozostaje przetrzymywanych przez Hamas jako zakładników. Według palestyńskich władz ds. zdrowia w wyniku izraelskiego bombardowania, które nastąpiło po tym, ponad 41 500 osób w Gazie zginęło.

Maya Golban, starsza uczennica Loyola Marymount, mówi, że od 7 października zastanawia się nad życiem – i śmiercią – tak wielu osób.

„Nie mogę osobiście zmienić polityki na Bliskim Wschodzie, ale mogę uczcić pamięć ludzi, którzy stracili życie”.

Golban stwierdziła, że ​​w ciągu ostatniego roku znacznie zwiększyła swoją aktywność w grupach żydowskich na terenie kampusu, gdzie czasami czuła się w defensywie, zmuszona wielokrotnie uzasadniać swoje przekonania.

Zbliżając się do Wielkich Dni Świętych, powiedziała, że ​​nadal modli się o „pokój i bezpieczeństwo wszystkich w regionie: Izraelczyków, Palestyńczyków i Beduinów”.

Studenci stawiają na intensywne przygotowanie duchowe

W tygodniach poprzedzających Wielkie Dni Rabin Jocee Hudson prowadzi zajęcia w porze lunchu na kampusie Uniwersytetu Południowej Kalifornii w Los Angeles. Jest rabiną w Hillel Jewish Center, po drugiej stronie ulicy.

„Witajcie wszystkich. Twardo stąpamy po ziemi” – powiedziała Hudson, gdy uczniowie skończyli wegańskie enchilady, które zapewnia Hillel, podczas gdy inni wśliznęli się w ostatniej chwili. „Kiedy się spotykamy, pytanie na dziś brzmi: «Co masz na sercu?»”

Hudson otworzył zajęcia, prowadząc grupę około dziesięciu osób przez ćwiczenie centrowania.

„Zakorzeniamy się w obecności”. powiedziała: „Zakorzeniamy się teraz tutaj. Kiedy mówimy błogosławieństwo za studiowanie Tory”.

Klasa wspólnie odmówiła hebrajską modlitwę, która w tłumaczeniu oznacza: „Błogosławiony jesteś, Panie, nasz Boże, Królu Wszechświata, który nas uświęca i nakazuje nam studiować słowa Tory”.

Wśród osób biorących udział w tej klasie jest starszy Dylan Julia Cooper.

„Zaraz po siódmym październiku” – powiedziała – „zorganizowaliśmy na terenie kampusu pomnik, który był naprawdę piękny. Było też naprawdę ciężko, bo ludzie przyszli protestować. W żałobie naprawdę trudno było mi trzymać w ramionach płaczących przyjaciół i wiedzieć, że ludzie protestują 20 stóp dalej”.

Cooper, który specjalizuje się w antropologii i teatrze, powiedział, że był to rok wytrwałości i że 7 października przypadający w środku Wielkich Dni „przypomina, ile możemy znieść jako społeczność, jako wszechświat”.

Cooper powiedział, że wykorzystał tygodnie poprzedzające Rosz ha-Szana, aby dowiedzieć się, jak pozbyć się rozczarowania protestami.

„Moi żydowscy przyjaciele, moi muzułmańscy przyjaciele, moi palestyńscy przyjaciele, moi izraelscy przyjaciele” – mówi Cooper – „chcę, żeby wszyscy czuli, że mnie wspierają i kochają. I nie sądzę, że trzymanie w sobie gniewu lub chowanie urazy to dobry sposób na zrobienie tego.

Obok Coopera na zajęciach siedział Matan Marder Friedgood, uczeń USC. Ubiegły rok określił jako burzliwy.

„Mam przyjaciela, który nie jest Żydem i studiuje judaistykę” – powiedział. „Ona mówi: «Och, Matan, jesteś Żydem!» I czuję, że się napinam. Myślę: „O czym to będzie?” Co się stanie?”

Ale w tej historii okazuje się, że martwił się bardziej, niż było to konieczne.

„Ona pyta: «Co to jest poranne nabożeństwo w szabat?». To najłagodniejsze pytanie” – powiedział. „To był w skrócie ten rok: «Jesteś Żydem». Och, och.

Ale dla Mardera Friedgooda ta intensywność oznaczała odkrycie w sobie czegoś, co go zaskoczyło.

„Moje powiązanie z judaizmem umocniło się” – powiedział – „z powodu wywieranej na niego presji. A moja więź z innymi Żydami wzmocniła się z powodu presji. I znacznie chętniej przyjmę to publicznie”.

Studenci szukają możliwości „żydowskiej radości”

Marder Friedgood zadaje sobie pytanie, jak on i jego społeczność mogą odłożyć na bok strach i obawę minionego roku i słodko powitać żydowski Nowy Rok.

„Jak przywrócić żydowską radość?” – zastanawiał się. „Jak po prostu połączyć na nowo wszystkie pozytywne strony – wszystko, co to znaczy być Żydem, wszystkie wspaniałe rzeczy, wszystkie powody, dla których to kochamy – i jednocześnie zachować smutek i żal?”

Są to pytania, które zadaje sobie wielu Żydów w okresie poprzedzającym Wielkie Święta i rocznicę 7 października. To pytania, na które nie ma łatwych odpowiedzi.

„Dopiero dzięki doświadczeniom bardzo prawdziwego smutku zrozumiałem zdolność do odczuwania bardzo prawdziwej radości” – powiedział rabin Hillel Jocee Hudson. „To pojawia się w kontekście czasu, jaki nastąpił po 7 października, kiedy wszyscy w społeczności żydowskiej doświadczyliśmy głębokiej udręki”.

„Ponieważ byliśmy świadkami śmierci dziesiątek tysięcy Palestyńczyków, odczuwamy ciągły niepokój” – powiedziała. „Są studenci, którzy reagują na to głęboko – głęboko moralnie oburzeni”.

To oburzenie jest również powodem, dla którego przygotowania do Wielkich Dni w tym roku były tak intensywne.

„Kiedy nasze serca są rozbite z żalu” – powiedziała Hudson – „istnieją dwie możliwości: jedna to wycofanie się. Drugi wyciąga rękę. I to jest praca duchowa.”

To praca duchowa, która wymaga wielu wyzwań od 19, 20 czy 21-latków. Jednak student Matan Marder Friedgood chce pomóc swojej społeczności we wspólnym wykonywaniu pracy duchowej, nawet 7 października. On i współlokator planują tego dnia czuwanie na terenie kampusu Uniwersytetu Południowej Kalifornii.

„Obydwaj jesteśmy muzykami, więc staramy się podnieść na duchu tę przestrzeń, tworząc – myślę, że mamy 10-osobowy zespół, który próbuje grać muzykę izraelską i żydowską – atmosferę, która zatrzymuje cały smutek i cały smutek i cała złość. I patrzymy w przyszłość.”

To przyszłość – nowy rok – naznaczona nadzieją na pokój, a nie rzezią wojny. Marder Friedgood planuje zakończyć czuwanie, ucząc zgromadzonych śpiewać po hebrajsku modlitwę o pokój.

To ostatnie zdanie średniowiecznej modlitwy znanej jako Kadisz. W jednym z tłumaczeń czytamy: „Ten, który wprowadza pokój w niebiosach, niech przyniesie pokój nam i całemu ludowi Izraela. Powiedzmy: «Amen»”.